Ένα συναρπαστικό ταξίδι μέσα στις πρόσφατες ανακαλύψεις που υποδεικνύουν τη συμπαντική μας σημασία. Στο βιβλίο "Η κληρονομιά του Κοπέρνικου", ο διακεκριμένος αστροφυσικός και συγγραφέας Κέιλεμπ Σαρφ (Caleb Scharf) μας μυεί σε μια πρωτόγνωρη συμπαντική περιπέτεια, επιβεβαιώνοντας πως η γερασμένη Κοπερνίκεια Αρχή χρειάζεται μια αναθεώρηση. Όταν ο Κοπέρνικος πρότεινε πως η Γη δεν αποτελούσε το κέντρο του σύμπαντος (και ως εκ τούτου πως δεν είμαστε μοναδικοί), έθεσε σε κίνηση μια κολοσσιαία επιστημονική χιονοστιβάδα, αλλάζοντας για πάντα την εικόνα μας για την φύση. Όμως η συγκεκριμένη Αρχή, όπως επιχειρηματολογεί ο Σαρφ, δεν ήταν ποτέ απόλυτα αληθής - για την ακρίβεια, ζούμε σε έναν συγκεκριμένο χρόνο, σε μια ιδιαίτερη τοποθεσία, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Συγκεντρώνοντας τις τελευταίες ανακαλύψεις από το πεδίο της σύγχρονης αστρονομίας, ο Σαρφ αναδεικνύει πόσες πτυχές της συμπαντικής μας κατοικίας είναι πραγματικά μοναδικές και πώς μπορούν να μας βοηθήσουν να απαντήσουμε στο ερώτημα του αν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν.


[...] Η ιδέα πως είμαστε μόνοι εδώ και 4 δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης στον πλανήτη αποτελεί ακανθώδες στοιχείο για την προσπάθειά μας να κατανοήσουμε την συμπαντική μας σημασία. Οι ερωτήσεις που εγείρει ξεφεύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, πώς μπορούν τα ευρύτερα χαρακτηριστικά της νοημοσύνης να έχουν καθοδηγήσει την εξέλιξη σε άλλους κόσμους; Ακόμα κι εδώ στην Γη, το ταπεινό και υπέροχο χταπόδι, ένα μέλος της οικογένειας των κεφαλόποδων, διαθέτει ένα πολύ διαφορετικό νευρικό σύστημα από οποιοδήποτε σπονδυλωτό ζώο σαν κι εμάς, και παρ\' όλα αυτά είναι ικανό να χρησιμοποιήσει αντικείμενα με απίστευτη επιδεξιότητα και
καιροσκοπικά χρησιμοποιεί υλικά όπως κελύφη καρυδών, με τρόπο παρόμοιο με τον όποιο χρησιμοποιούμε εμείς εργαλεία. Υπάρχει άραγε κάποιος πλανήτης κεφαλόποδων κάπου εκεί έξω;

[...] Οι επιστήμονες που μελετούν τις περίπλοκες λεπτομέρειες του πρωτεϊνικού κώδικα των γιγαντιαίων ιών έχουν ανακαλύψει ορισμένα εντυπωσιακά μοριακά στοιχεία. Αν και οι ιοί αυτοί φαίνεται,όπως τα μικρότερα σε μέγεθος ξαδέρφια τους, να παραμένουν εξαρτημένοι από έναν οργανισμό-ξενιστή για να μπορέσουν να αναπαραχθούν και να χρησιμοποιήσουν το DNA τους, κουβαλούν γονίδια για αρχέγονες πρωτεϊνικές δομές οι οποίες εντοπίζονται και στην κυτταρική ζωή - στα βακτήρια, τα αρχαία, και τα ευκάρυα. Επιπλέον, περιέχουν ένζυμα τα οποία εμπλέκονται στη μετατροπή του κώδικα DNA σε πρωτεΐνες- ένζυμα τα οποία προηγουμένως είχαμε εντοπίσει μόνο στην κυτταρική ζωή. Αυτό δεν είναι κάτι που θα περιμέναμε από τους ιούς. Είναι λες και οι γιγάντιοι αυτοί ιοί αποτελούν μηχανικούς δίχως δουλειά, που κουβαλούν ακόμα μαζί τους παλιές εργαλειοθήκες...